Bankalar belli dönemlerde ihtiyaç duydukları Türk Lirası açığını, birbirlerinden aldıkları paralar ile finanse ederler. Bankaların birbirlerinden Türkiye Cumhuriyeti Merkez Bankası bünyesinde bulunan İnterbank aracılığıyla borç para alabilecekleri gibi serbest piyasa koşulları gereğince hiçbir aracı kuruma gerek olmadan da aralarında para alışverişi yapabilirler. Bankalar arasındaki bu para alışverişine Türk Lirası piyasası denir.
Merkez Bankasının kuruluşu olan İnterbank dışında yapılan para alışverişlerinde hem bankalar yönünden hem de işlem tutarı yönünden belirli limitler uygulanmaktadır. Bankaların birbirleri ile doğrudan para alışverişine girmesi nedeniyle ortaya çıkan riskler, belli limitlerle bertaraf edilmeye çalışılır. Bankalar arası Türk Lirası piyasasına rağbet duruma, piyasadaki likitide durumunun yüksek olduğu zamanlar az olurken bankların nakit stoğunun azaldığı zamanlarda artmaktadır. Aynı zamanda bankaların nakde olan ihtiyaçlarına göre de piyasadaki faiz oranları belirlenmektedir.
Bankalar kendi aralarında organize olmayan bir sistemle borç alıp verme işlemine girebilir. Bankalar açısından daha riskli olan bu para alıp verme işlemleri repo piyasası üzerinden yapılır. Her banka, diğer bankalarla anlaşarak belirli limit ve şartlarda borç alıp verme konusunda anlaşır. Bankalar birbirleri ile yaptıkları bu anlaşma uyarınca Repo faizi üzerinden birbirlerine para verirler.
Menkul kıymetlerin alım ve satımı için bankalar genellikle İstanbul Menkul Kıymetler Borsasının alım-satım endeksini kullanırlar. Ancak bankalar maliyetleri düşürmek ve kendi aralarında piyasa oluşturabilmek adına aralarında tahvil ve bono alım satımı yapabilirler. Organize edilmiş bir piyasa dışında bankaların kendi aralarında bu işlemi serbest piyasa koşullarında da yapabilirler. Ancak bankaların kendi aralarında yaptıkları tahvil ve bono alışverişlerinde belli limitler uygulanmaktadır.
